We zijn in Rome!

Voor de vaste bloggers onder ons: jullie moeten wel gedacht hebben zijn ze wel aangekomen in Rome? Ik heb daar nog niets over kunnen lezen! Maar ja wel hoor, we zijn er! Na een vrij lastige 40km kwam ik er een beetje door heen. Mentaal was het vooral gewoon zwaar. De laatste 15km hebben we afgeteld, 15, 14, 13... Daardoor duurde het voor mijn gevoel wel langer! We hadden afgesproken bij het Colosseum, maar dat is natuurlijk immens groot! De laatste 5km was al steeds stoppen voor het stoplicht en constant opletten met fietsers en auto's, maar eenmaal op het plein voor het Colosseum begon het moment toch echt aan te breken. Het kriebelde in mijn buik en ik vond het best spannend. Aangekomen bij het Colosseum keek ik links en rechts, zag ik ergens roze? Rustig reden we verder over de kasseitjes op zoek naar een herkenningspunt. Opeens hoorde ik geroep en gegil en gingen er roze parapluutjes de lucht in! We wisten waar we moesten zijn! Vol adrenaline reden we er op af en de eerste die ik zag was Heidi van Think-Pink! Ik begon Heidi, Heidi te roepen en stopte bij haar waar ze op ons wachtte met een medaille! Echt zo lief. Ik kreeg natuurlijk ook een dikke zoen en een proficiat. Ik had mijn doel bereikt! Ik ben echt van Gent naar Rome gefietst! (Het is nog steeds onwerkelijk). Na ook de andere dames een zoen en knuffel gegeven te hebben, was er champagne! Roze champagne wel te verstaan en we hebben geproost. Hierna volgde een fotomoment van de groep met de roze parapluutjes. Hierna besloot ik mijn vriendin Elise te bellen, voor wie ik dit allemaal ben gaan doen, dat was mij het emo-momentje wel. Sta je daar, telefoon in je ene hand, en champagne en je fiets in de ander te huilen van tja opluchting? Vreugde? Verdriet? Vermoeidheid? Eigenlijk van alles door elkaar. Het liefst had ik Elise beetgepakt en niet meer losgelaten, maar dat ging vrij moeilijk... We zijn in Rome, we hebben het allemaal gered en onze statement gemaakt. Geweldig! Vandaag een vermoeiende dag gehad. Echt uitslapen zat er niet in. Ik was nog nooit in Rome geweest en dan wil je wel wat zien natuurlijk! Ik ben samen met Wendy Rome ingetrokken en we hebben het Colosseum eens van dichtbij (en binnen) mogen bekijken. Ik was erg onder de indruk van het 'Flavian Amfitheater' maar de verhalen deden mijn rillen... Ongelooflijk dat mensen dat elkaar aan konden doen en dat als amusement zagen... Hierna zijn we naar het Palantino en Forum Romanum geweest. Ook indrukwekkend! Net als de Trivi Fontijn! Morgen staat het Vaticaan op de planning, het st Pietersplein en de Sixtijnse kapel. Ik kijk er naar uit! Tot slot nog de beloofde tellers: ingecalculeerde kilometers: 1776, effectief vereden kilometers maarliefst 1896! 5 kleine valpartijtjes, 10x een ketting die er af viel en maar, ja maar 5 lekken banden! En dat op 20856km voor ons allemaal! Valt heel goed mee toch. Net als de rest... (Achteraf praten is altijd makkelijk he!) Zonder gekheid, ik heb genoten van deze ervaring en dit zal ik nooit meer vergeten. Ik heb dalen gekend, qua moraal en toch ook wel fysiek (de dag met de koorts) maar achteraf is het zeker de moeite waard geweest!

Morgen aankomst in Rome!

Het is zo onwerkelijk, morgen komen we al aan in Rome! Ik herinner mij het vertrek op 30 juli nog als de dag van gister. Maar we zijn er nog niet helemaal... Vandaag was (als het goed is) de laatste echt zware dag. Ik vertrok met vol goede moed, maar niet heus... Ik zag er aardig tegenop en dit bleek achteraf gegrond. Een beklimming van maarliefst 26km lag op ons te wachten: Monte Amiata. Maar eerst even iets over het vertrek. Ons hotel bevond zich boven op een serieuze heuvel en daar gingen we rap van af. Bleek helaas dat we de andere kant op moesten waardoor we die heuvel weer opnieuw op moesten! De dag begon dus goed. Gelukkig werd dit snel goed gemaakt. We waren net vertrokken of we zagen een kudde(?) wilde zwijnen! Zij zagen ons ook en schrokken. Ze begonnen te rennen door het halfhoge gras, schitterend! En ze zijn nog snel ook... Gelukkig besloten ze niet om de weg op te rennen om tussen onze wielen te komen. Dat had een ramp geweest! Na een 40tal kilometers begon Monte Amiata. De zon scheen al fel waardoor het al vrij warm was om te klimmen. Vooral omdat er ook weinig schaduwplekjes waren. De klim op zich ging zo slecht nog niet, alleen merk je de vermoeidheid die steeds meer doorsijpeld in alles. Het was een mooie beklimming en daarna volgde een lekkere afdaling. Die afdaling was meer dan verdiend en daar heb ik dan ook het meest van genoten. Heerlijk met die wind en om met een serieuze snelheid die berg af te razen! Helaas was het parkoers hierna niet vlak. Integendeel zelfs. Toscane is erg heuvelachtig en daarmee alleen maar op en af, maar vergeleken met gister goed te doen. Nu lopen we heerlijk langs het meer op zoek naar een restaurantjes om alle benodigde voedingsstoffen weer aan te vullen voor de laatste fysieke inspanning voor morgen. Daar kijk ik wel naar uit!

Nog 2 dagen!

De 14e dag zit er al weer op! Wat gaat de tijd toch hard... Al denk ik daar wel eens anders over op de fiets;) niet als het goed gaat natuurlijk, maar als er zware momenten zijn dan mag die tijd van mij vliegen, maar dat gebeurt dan natuurlijk niet! Vandaag was zo'n dag... Wat een straffe kost! Een parkoers van oorspronkelijk 102km werd 112 en dan met die hitte, verschrikkelijk. Ik heb echt moeten afzien en niet alleen vanwege het weer, vooral ook door het parkoers! Wat een beklimmingen zaten er in... En de ene keer met een straffe wind en de andere keer wind stil zodat het nauwelijks te harden was. Vandaag was echt doorbijten en ik ben blij dat deze dag er op zit. Vond het een vervelend parkoers op en af op en af en dan na 100km nog die beklimming van 12, ik was gebroken! Heerlijk was dan wel het zwembad dat op ons lag te wachten. Met fietskledij en al ben ik met een paar andere gekke ladies het zwembad in gesprongen, wat een verademing!! Echt ongelooflijk lekker om zo even af te koelen en dat heeft mij dan ook goed gedaan. Hopelijk ben ik morgen genoeg hersteld voor (helaas) wederom een zware rit... 127km en een fikse beklimming van zo'n 20km! Ik zou er naar uit moeten kijken... Alleen doe ik dat nu nog even niet! Het is zwaar en het wordt zwaarder en zwaarder. Ik zal blij zijn als we over 2 dagen in Rome aan komen, daar kan ik dan wel naar uitkijken! Tot slot nog een update van de tellers: ingecalculeerde kilometers 1536 effectief verreden 1651 (!) Valpartijtjes 5, lekke vanden 5en kettingen eraf 9.

Wegpiraten

Wat is het lastig om steeds weer een blog te schrijven. Je maakt eigenlijk zoveel mee, maar veel dingen zijn niet uit te leggen omdat je daar zelf eigenlijk bij moet zijn. Maar wat kan ik dan wel vertellen... Wegpiraten is de titel. We hebben door Belgie, Frankrijk, Zwitserland en Italie gefietst (en in Italie zijn we natuurlijk nog vol op bezig) en je merkt wel degelijk een verschil tussen de rijstylen van auto's. Hier in Italie rijden ze als zotten: hard en vlak langs je heen. Maar niet alleen de bestuurders van de auto's en dergelijke zijn wegpiraten, dat zijn wij ook! Zie je het al voor je, 10 kakelende vrouwen die breed 2 aan 2 over de weg rijden? Ik kan mij voorstellen dat mensen zich daar aan irriteren. Daarom rijden we soms ook netjes met zijn tienen achter elkaar, maar dat vergt veel moeite! Vandaag nam ik de taak is op me om van alles aan iedereen door te geven... Een put bijvoorbeeld waar je liever niet in rijd, of glas of de aantocht van een auto. Ik leek wel een seingever: put! Auto! Achter! Glas! En dat heel de dag door. Vooral de eerste 60km waren druk. We reden namelijk langs de kust: stoppen! Remmen! Rood stoplicht! Voetganger! Fietser! And so on... Best vermoeiend, maar wel broodnodig. (Vooral omdat er niet altijd naar de seintjes geluisterd wordt...) De rit van vandaag vond ik niet zo bijzonder, dit kwam vooral door dat eerste stuk langs de kust dat je constant moest opletten. Het hoogtepunt van de dag was eigenlijk het feit dat we de scheve toren van Pisa hebben gezien! Als we toch langs Pisa rijden, dan kunnen we er net zo goed stoppen toch? Ondanks dat het onze 13e rit alweer was is er naast 1 ketting eraf (wat de teller op 6 zet) gelukkig niets raars of ergs gebeurd. Laten we hopen dat dit zo blijft tot aan onze aankomst in Rome zondag! Want met die 'dubbele' wegpiraten op de weg, weet je maar nooit...

Moraal

Soms moet ik moraal zoeken op de fiets, maar soms ook voor een blog... Wat kan ik nu nog schrijven? Soms krijg ik spontaan moraal voor een blog of tijdens het fietsen, zoals vandaag bijvoorbeeld. Vanmorgen vroeg vertrokken wij voor een korte rit van zo'n 65km. Minder kilometers wil niet direct zeggen dat het parkoers minder zwaar is. Integendeel zelfs. Er zat een vrij lange beklimming in vandaag (plus minus 15 km) en deze had daadwerkelijk een naam! We zijn al zoveel rottige beklimmingen tegengekomen, zwaarder dan DE Ballon d'Alsace en DE Simplonpas, maar daar wordt niet over gesproken want die berg heeft geen naam. Nou, deze dus wel al ben ik die deels vergeten... (Oeps) fasso del cracco of iets dergelijks was het. Echt een mooie beklimming! Mooi geleidelijk aan klimmen met een super mooi uitzicht op de zee laag gelegen onder ons (waar wij vandaan kwamen). Daar was even een fotomomentje natuurlijk. De benen waren goed vandaag wat het uiteraard prettiger maakt om te klimmen, wat heb ik genoten! Om nog maar te zwijgen over de afdaling... Loving it!! Ook dit was zeer geleidelijk en op sommige stukken moest je zelfs bijtrappen om extra snelheid te maken maar wat een genot om over dat asfalt te zweven. De moraal zat dus goed vandaag! Echt een heerlijke rit gehad, hopelijk zullen ook zo de laatste 4 ritten zijn, al heb ik zo mijn twijfels... Nog 450km te gaan en we komen aan in Rome! Kan nog steeds niet geloven dat ik vanaf Gent naar de middellandse zee in Italie ben gefietst, het is zo onwerkelijk! Ik denk dat het besef pas achteraf gaat komen... Voor degenen die de tellers in de gaten houden, hier komen ze: 5 kleine valpartijtjes, 3 x lekke banden nog steeds (valt goed mee he!) en ook nog 'maar' 5x de ketting er af (en ik zit hier gelukkig nog steeds niet bij ingerekend!)

Kust bereikt!

Na een mooie rit met drie serieuze klimmen die niet helemaal lekker liepen kregen we de zee in zicht! Eindelijk na al dat fietsen waren we aan de kust. Wat een mooie helderblauwe zee! Er was alleen geen tijd om er van te genieten want na een lange dag was het douchen en eten geblazen. De uren op de fiets vallen mij nog alles mee. In het begin was ik daar wel bang voor: dag in dag uit zoveel uren op die fiets. Hoe ga ik dat verteren? Vrij goed nu dus nog eigenlijk. Al ben ik wel wat afgevallen en wordt het met de dag zwaarder. De kleine pijntjes worden irritaties en de vermoeidheid gaat inslaan. Ook de omgang met de 10 vrouwen is niet niks, een constante kakelboel en allemaal verschillende meningen en temperamenten... Je moet er bijna voor gestudeerd hebben, maar de sfeer is goed. Al is er zo af en toe natuurlijk wel wat trammelant maar daar ontkom je niet aan. Mentaal is het nu het zwaarst om constant weer op die fiets te stappen, maar ik moet nog even de moed er in houden en dat doe ik dan ook maar: Courage Kim! Forza Italia!

Nog meer eten

Om nog even terug te komen op de blog van gister: renners eten natuurlijk niet alleen maar bananen en pasta, maar vooral het eten onderweg is enorm belangrijk! En dit geldt ook zeker voor mij want zoals jullie weten heb ik geen vet teveel en lever ik wel elke dag enorm veel kilocalorien in. Tijdens het fietsen heb ik voeding in mijn bidon wat de zouten en mineralen aanvult, daarnaast eet ik verschillende repen zoals meegranenrepen met chocola of banaan (daar heb je het weer..) en neem ik overheerlijke gelletjes (die met van die tandpasta-achtige structuur waar je eigelijk niet op wilt kauwen en toch doet en met een enorme plastic smaak er aan, echt genieten dus!) Maar het is nodig. Je merkt dat je zoveel doet dat je eigenlijk niet bij kan eten met normaal voedsel. Op het eind van de rit neem ik dan ook een recoveryshake om zo mijn eiwitten, koolhydraten en proteine up to daten. Wat een wetenschappelijk verhaal he... Dan maar even over de rit van vandaag: 130 km waarvan de eerste 100 vlak. Het was het tegenovergestelde weer van gister: zon en heet! Het was enorm wennen om in die hitte te fietsen en goed drinken was dan ook van cruciaal belang. De eerste 70km gingen lekker (het was natuurlijk vlak) daarna werden de kilometers voor mijn gevoel steeds langer want we moesten steeds meer klimmen. De laatste 8km bestond uit een fikse beklimming, wat een vervelende pukkel was dat... Hij duurde en duurde maar en was ook nog eens steil! Er waren nauwelijks momenten om te herstellen en daar bovenop stond er ook nog een serieuze wind dat het klimmen lastig maakte. Ik was dan ook enorm blij dat ik na veel zwoegen bovenop de berg aangekomen was bij het hotel, met zwembad!! Het eerste hotel waar we even hebben kunnen relaxen, heerlijk. Nu hup met de benen omhoog in bed om er morgen weer in te vliegen! Totaal aantal verreden kilometers: 1228. Kleine valpartijtjes 4. Lek 3 en ketting eraf 5.